Ik ben al anderhalf jaar onverzekerd

Toen Henk den Boer in 2009 een vastgoedonderhoudsbedrijf overnam, verkeerde het bedrijf in een penibele financiële situatie. Toch besloot hij om het bedrijf niet failliet te laten gaan, en hij kreeg te maken met veelal oudere werknemers. Het ziekteverzuim was hoog, maar Henk dacht hiervoor goed verzekerd te zijn. De realiteit bleek anders. Anderhalf jaar geleden verhoogde de verzekeraar de premie met 1000% (!) naar 80% van de totale loonsom. Voor Henk zat er niets anders op dan op te zeggen, waardoor hij nu geconfronteerd wordt met hoge kosten. 

Onvoldoende gehoor

“Ik heb dit verhaal al vaker onder de aandacht gebracht, maar het vindt helaas nog onvoldoende gehoor. Laat mij vooropstellen dat een werkgever zijn verantwoordelijkheid moet nemen voor een zieke werknemer. Dat hoort nu eenmaal bij het ondernemerschap en je hebt dus rekening te houden met de consequenties. De financiële gevolgen zijn nu echter zo groot, dat je die als MKB-ondernemer niet alleen kunt dragen. Daarom vind ik dat de politiek zich moet uitspreken om de onzekerheden weg te nemen en de schadeposten te verminderen.”

Voor niets gewerkt

“In onze branche is een hoog ziekteverzuim geen uitzondering, zeker niet wanneer je 55-plussers in dienst hebt. Wanneer je die cijfers eerlijk invult, wil geen verzekeraar je meer hebben, terwijl je wel aan de wettelijke verplichtingen moet voldoen. Een voorbeeld: één van onze werknemers is langdurig ziek geweest en uiteindelijk afgevloeid. Twee jaar lang heb ik zijn loon doorbetaald, terwijl ik natuurlijk ook vervanging moest regelen en bekostigen. Daarnaast heb ik, conform de wet Poortwachter, een verzuimbegeleidingsdienst ingeschakeld. Dat heeft me al met al €13.000 gekost, en daar bovenop kwam dan nog de transitievergoeding. Wanneer je dit soort cijfers op een rijtje zet, begrijp je dat ik in 2018 en 2019 letterlijk voor niets heb gewerkt en ik vrees dat het voor 2020 eender zal zijn.” 

Wantrouwen

“Ons bedrijf maakt geregeld gebruik van flexkrachten. Soms zit daar een prima vakman tussen die ik graag een vast contract zou aanbieden, maar als die ouder is dan vijftig jaar, krab ik me toch nog een keer achter de oren. Het risico is simpelweg te groot. Rationeel gezien is dat een wijze beslissing, maar als mens voel ik me rot. Dat kan toch ook nooit de bedoeling zijn van het stelsel zoals dat nu in het leven is geroepen? Het werkt trouwens ook wederzijds wantrouwen in de hand. Laatst moest een zieke werknemer zich melden voor het eerste – wettelijk verplichte – gesprek met een arbeidsdeskundige. Hij verscheen daar met een advocaat van de vakbond aan zijn zijde, bij het eerste gesprek! We moeten echt met elkaar gaan kijken hoe we van ziekteverzuim en re-integratie weer een gedeelde verantwoordelijkheid maken en geen eenzijdige verplichting.”

Het belang van de mens

“Ik ben voorzichtig positief over de nieuwe verzuim-ontzorgverzekering, zolang het maar geen verzuim-over-de-schutting-verzekering wordt. Werkgevers moeten betrokken blijven bij hun zieke werknemers, dat is essentieel. Verder lijkt mij de invulling van de rol van casemanger cruciaal. Dat moet een gedreven persoon zijn, die heel duidelijk grenzen stelt en stappen oplegt, zowel voor de werkgever als de werknemer. Zolang de casemanager voor het belang van de mens gaat, dient hij beide partijen. En dát is de kern van dit complexe dossier, dat daarin een balans moet komen.”